غریب مدینه

سیدالایات

شمس الین احمد افلاکی درکتاب منقب العارفین می دنویسد:بزرگی سئوال کرد که در نمازهای واجب آیه الکرسی خواندن چه حکمتی دارد؟ فرمود که:عجبا از آن عظیم تر چه فایده وچه حکمت باشد که جان تورابه دست خود او قبض کند وفیض رحمت فرماید  .

لاجرم حضرت مصطفی (ص) دایما می خواند وامت خود را هم بر قرائت آن ترغیب وتحریض میفرمود وفضیلت آیه الکرسی از عرش عظیم، عظیم تر است ودر هیچ کتابی ازکتابهای آسمانی نیست ،مخصوص به مصطفی است وبه امت مرحوم او

     بهترین آیه گر زمن پرسی                           گویمت هست آیه الکرسی

چند سالی است در پایان ماه صفر و آغاز ماه ربیع الاول، پیامکهایی رد و بدل می‌شود بدین مضمون: «پیامبرخدا(ص): هر کس خروج از ماه صفر را به من اطلاع دهد، اهل بهشت می‌‌باشد»، یا «هر کس مرا به ورود ربیع الاول بشارت دهد، بهشت را به او بشارت می‌دهم».

لکن هیچیک از این دو متن در احادیث شیعی نیامده است و این پیامکها مردود است.

دلیل آن را در ادامه مطلب بخوانید و دیگران را نیز آگاه کنید.

اینکه می‌‌گویند پیامبر(صلی الله علیه و آله) ماه صفر را نحس می‌‌دانستند و روایتی را نقل می‌‌کنند که پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمودند: «هر کس خروج از ماه صفر را به من اطلاع دهد، اهل بهشت می‌‌باشد»، در روایات شیعی نیامده است. بلکه مطلب چیز دیگری است.

مرحوم شیخ عباس قمی(ره) در مفاتیح می‌‌فرماید «این ماه معروف است به نحوست…» یا مرحوم حاج میرزا جواد ملکی تبریزی در المراقبات می‌‌فرماید: «معروف است که ماه صفر بخصوص چهارشنبه آخر آن نحس مى‌‌باشد که در این مورد روایتى نداریم. شاید این نحوست بخاطر رحلت پیامبر اکرم(ص) در این ماه و نیز این سخن پیامبر (ص) باشد که فرموده‌‌اند: کسى که مرا به تمام شدن ماه صفر مژده بدهد، او را به بهشت بشارت مى دهم».

لکن مستند آنان برای این مطلب، حدیثی از پیامبر(ص) است که فرمودند: «مَن بَشَّرَنِی بِخُرُوجِ آذار فَلَهُ الجَنَّة: هر کس به من بشارت دهد صفر تمام شده بهشت می‌‌رود».

عده‌‌ای معتقد شدند «آذار» همان «صفر» است، در حالی که «آذار» از ماههای رومی است و «صفر» از ماههای قمری است.

مرحوم شیخ صدوق(ره) در کتاب ارزشمند علل الشرایع این حدیث را به صورت حدیثی مسند از ابن عباس آورده است و آن حدیث این است:

«… عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ‏ کَانَ النَّبِیُّ(ص) ذَاتَ یَوْمٍ فِی مَسْجِدِ قُبَا وَ عِنْدَهُ نَفَرٌ مِنْ أَصْحَابِهِ فَقَالَ أَوَّلُ مَنْ یَدْخُلُ عَلَیْکُمُ السَّاعَةَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَلَمَّا سَمِعُوا ذَلِکَ قَامَ نَفَرٌ مِنْهُمْ فَخَرَجُوا وَ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ یُحِبُّ أَنْ یَعُودَ لِیَکُونَ هُوَ أَوَّلَ دَاخِلٍ فَیَسْتَوْجِبَ الْجَنَّةَ فَعَلِمَ النَّبِیُّ(ص) ذَلِکَ مِنْهُمْ فَقَالَ لِمَنْ بَقِیَ عِنْدَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ سَیَدْخُلُ عَلَیْکُمْ جَمَاعَةٌ یَسْتَبِقُونَ فَمَنْ بَشَّرَنِی بِخُرُوجِ آذَارَ فَلَهُ الْجَنَّةُ فَعَادَ الْقَوْمُ وَ دَخَلُوا وَ مَعَهُمْ أَبُو ذَرٍّ(رَحِمَهُ اللهُ) فَقَالَ لَهُمْ فِی أَیِّ شَهْرٍ نَحْنُ مِنَ الشُّهُورِ الرُّومِیَّة فَقَالَ أَبُو ذَرٍّ قَدْ خَرَجَ آذَارَ یَا رَسُولَ اللهِ فَقَالَ(ص) قَدْ عَلِمْتُ ذَلِکَ یَا أَبَا ذَرٍّ وَ لَکِنْ أَحْبَبْتُ أَنْ یَعْلَمَ قَوْمِی أَنَّکَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ کَیْفَ لَا تَکُونُ کَذَلِکَ وَ أَنْتَ الْمَطْرُودُ مِنْ حَرَمِی بَعْدِی لِمَحَبَّتِکَ لِأَهْلِ بَیْتِی فَتَعِیشُ وَحْدَکَ وَ تَمُوتُ وَحْدَکَ وَ یَسْعَدُ بِکَ قَوْمٌ یَتَوَلَّوْنَ تَجْهِیزَکَ وَ دَفْنَکَ أُولَئِکَ رُفَقَائِی فِی الْجَنَّةِ الْخُلْدِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُون»(علل الشرائع، ج‏1، ص: 176)

ترجمه روایت:

«ابن عبّاس گفت: روزى پیامبرخدا(ص) در مسجد قبا نشسته بودند و جمعى از صحابه به نزد آن حضرت شرف حضور داشتند. حضرت فرمودند: اوّلین کسى که بر شما وارد شود اهل بهشت است. اصحاب که این کلام را شنیدند برخى از آنها از جا برخاسته و بیرون رفتند و هر کدام سعی داشتند زودتر از دیگرى به مسجد برگردد تا اوّلین نفر محسوب شده و بدین ترتیب مستوجب بهشت گردد.

پیامبر(ص) از حرکت ایشان آگاه گردید. خطاب به جماعت باقیمانده فرمودند: به زودى جماعتى بر شما وارد مى‌‌‏شوند که هر یک بر دیگرى پیشى مى‌‌‏‌‌گیرد، آن که بشارت بمن دهد که «ماه آذار» خارج شده اهل بهشت مى‌‌‏باشد.

جماعتى که بیرون رفته بودند بازگشتند و در میان ایشان ابوذر(رحمة الله علیه) بود، رسول خدا(ص) فرمودند: در چه ماهى از ماههاى رومى هستیم؟

ابوذر عرض کرد: یا رسول الله ماه آذار خارج شده است.

پیامبر(ص) فرمودند: من خود این را مى‌‌‏دانستم منتهى خواستم این جماعت بدانند که تو مردى از اهل بهشت هستى و چگونه اینطور نباشد و حال آن که بعد از من تو را به جرم محبّتت به اهل بیت من از حرم من طرد مى‌‌‏کنند و پس از آن تنها زندگى کرده و غریب و تنها خواهى مرد و جماعتى به واسطه تو سعادتمند خواهند شد، آنان کسانى هستند که در تجهیز و تدفین تو سعى خواهند نمود، ایشان رفقاء من در بهشت جاوید خواهند بود، همان بهشتى که حقّ تعالى وعده‏‌‌‌اش را به متّقین داده است.»

در این جریان و این روایت؛ صحبت رسول خدا(ص) در مورد تبیین «صفات مؤمنین» بود و برای آوردن شاهد، با علم لدنی خود اشاره کردند که اولین کسی که از در مسجد وارد شود او چنین صفاتی را داشته و اهل بهشت خواهد بود؛ اما چون متوجه تحرکات عده ‌ای از اصحاب شدند این مطلب را که «هرکس مرا به خروج ماه آذار خبر دهد او اهل بهشت است» شرطی برای معرفی چنین شخصی یادآور شدند.

لذا چنانکه کاملا واضح است؛ کلام پیامبر(ص) تنها در همان زمان و مکان به عنوان «شرطی برای معرفی مرد بهشتی»، دارای مفهوم است و نه به معنای مطلق آن در همه زمانها و مکانها. به عبارت علمی؛ این جریان و کلام پیامبر(ص)؛ «قضیّةٌ فی واقعةٍ»(کلامی مخصوص به جریانی خاص) بوده است نه اینکه کلام مطلقی باشد که برای همیشه و همه جا باشد.

در حالی که این حدیث امروزه در بین برخی شیعیان اینگونه مطرح شده است که «هرکس در پایان ماه صفر در هفت مسجد را بزند و به پیامبر پایان ماه صفر را خبر دهد او اهل بهشت خواهد بود» که اصلا ربطی به مراد از آن کلام پیامبر(ص) ندارد.

بنابراین این روایت به هیچ وجه به نحوست ماه صفر و اینکه پیامبر(ص) از این ماه ناخشنود بودند، دلالتی ندارد.

روزی یکی از یاران امام محمد باقر(ع)نزد ایشان آمد وضمن سوالاتی که پرسید هنگام رفتن گفت :یابن رسول الله خداوند شما را طول عمر عنایت کند تا بیشتر از وجود شما بهره مند گردیم.

وقتی ما خدمت شما شرفیاب میشویم هنوز خارج نشده قلبمان صفا پیدا می کند و دنیا را فراموش می نمائیم ،ثروت مردم در نظرمان ساده وبی ارزش جلوه می کند.اما همین که از شما دور می شویم ودر اجتماع با تجار و مردم تماس میگیریم باز به دنیا علاقه پیدا میکنیم.

امام (ع)درجوابش فرمودند:قلب را برای همین زیر ورو شدن قلب نامیدند زیرا گاهی سخت وزمانی نرم می شود.سپس فرمودند:

اصحاب حضرت رسول (ص)به آن حضرت می گفتند:ما می ترسیم منافق باشیم.

پیامبر(ص)می پرسید به واسطه چه خبر؟جواب میدادند وقتی خدمت شما هستیم مارا بیدار نموده به آخرت متمایل می فرمائیدلذا می ترسیم ودنیا را فراموش کردهبه آن بی میل می شویم به طوری کههه گویا باچشم آخخخرت ،بهشت و جهنم را مشاهده میکنیم.این حال تا موقعی است که در خدمت شما هستیم.همین که از پیش شما می رویم وخانواده و زندگی خود را می بینیم حال خوبی که نزد شما داشتیم را ازدست می دهیم به طوری که گویا هیچ سابقه چنین حالی را نداشته ایم پس با این خصوصیات ما منافق هستیم.

حضرت فرمودند:هرگز،این پیشامدها وتغیرات از وسوسه های شیطان است که شما را به دنیا متمایل میکند.به خدا سوگند اگر بر همان حال اولی که ذکر کردید مداومت داشته باشید ملائکه باشما مصافحه می کنندو این قدرت را پیدا می کنید که حتی بتوانید روی آب راه بروید.

بهد درستی که مومن پیوسته مورد امتحان وآزمایش واقع میشود گناه می کند وتوبه می کند ،بازگناه می کند وفورا توبه می نماید. شنیده اید که خداوند می فرماید:ان الله یحب التوابین ویحب المتطهرین )ونیز می فرماید:استغفروا ربکم ثم توبو الیه

کتاب دریای علم ،گردآورنده عباس نعیمی،چاپ اول 1388،صفحه:68و69

نه سفیدی بیانگر زیبایی است نه سیاهی نشانه زشتی

کفن سفید است اما ترساننده است و

کعبه سیاه است اما محبوب ودوست داشتنی است.

انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش

اگر صدای بلند نشانه مردانگی بود سگ سرور مردان بودو

اگرلختی وبرهنگی  نشانه زن بودن بود

میمون ازهمه خانمتر بود.

قبل از اینکه سرت رابالا ببری و نداشته هایت را پیش خدا گلایه کنی

نظری به پایین بیاندازو داشته هایت را شاکر باش.

انسان بزرگ نمی شود جز بوسیله فکرش

شریف نمیشود جزبواسطه رفتارش و

قابل احترام نمی گرددجز به سبب اعمال نیکش